و چه زیبا گفت فروغ :
تنها صداست که میماند . . .
و امان از صدای ” تو ” که ابدی شد در گوش من !
دیگر نه باز با باز است ، نه کبوتر با کبوتر !
این روزها زاغ هم برای مرغ عشق لاف عاشقی می زند …
زمین به آسمان بیاید
آسمان به زمین
حواسم نه پرت شیطنت های ستاره ها می شود
نه دلربایی گنجشگکان باغ
محو چشم های توام هنوز . . .